[wp_time_to_read]

Nou wat een week zeg. Donald en niet Hillary president. Gedoe over de prognoses en cijfertjes. De elite, de media en Facebook, heel veel Facebook.

Stonden we toch mooi in ons hemd

Teksten als ‘nee joh, zo’n idioot wordt nooit president’ en ‘Hillary heeft veel betere kaarten’ vlogen je om de oren voor de dag des oordeels. En wat gebeurde er? Juist, wat niemand gedacht en voorspeld had. Mr. Pussy-grabbing Trump was zo maar ineens Mr. President geworden.

Was deze misrekening te voorkomen?

Iedereen viel over elkaar heen. Hoe had dit in vredesnaam kunnen gebeuren? Hoe kan het dat wij, wie ‘wij’ ook mogen zijn, dit niet zagen aankomen? En vooral, wie kunnen we als schuldige aanwijzen? Vingerwijzen is immers onze favoriete bezigheid als we het ergens niet mee eens zijn.

De ‘schuldigen’

Dat zijn er heel wat:

• De Media; Over de fouten van de media werd het meeste geschreven. Ik vond het stuk van de New York Times een van de betere, een aanrader.
• De peilers; Het ging om procentpunten, een minuscuul verschil dus. Sanne Blauw, cijfernerd van de Correspondent dook in de peilingen en waarom de peilingen Trump’s overwinning niet zagen aankomen.  Zij noemt 7 verklaringen waarvan de laatste de hype rond cijfers is. Misschien hebben de peilingen inderdaad gefaald omdat we er verkeerde verwachtingen van hebben.
• De elite; De elite was alleen maar met zichzelf bezig, met de status quo. Maar geldt dat ook niet voor de ‘gewone’ burger, de middenklasse of zoals ze het in Amerika noemen de working class of blue collar die Trump naar de overwinning stemden? We kiezen toch allemaal waar we zelf beter van denken te worden? Of je nu tot de boven-, midden- of onderklasse ‘behoort’.
• En Facebook; Tja, Facebook… Facebook ziet zichzelf niet als een mediabedrijf, terwijl volgens onderzoek van Pew Research ongeveer 68% van de Amerikaanse volwassenen het nieuws via sociale netwerken (66% via Facebook) tot zich neemt. En Facebook wil je natuurlijk heel graag in je eigen comfortabele bubbel houden.  Verantwoordelijkheid nemen als mediabedrijf en voor het fake nieuws dat op het platform staat vindt Mark niet zijn taak. Al verscheen er op Techcrunch wel een bericht dat Facebook toch toegaf dat zij meer moet doen om de verspreiding van fake nieuws tegen te gaan.  Maar het moet natuurlijk wel leuk zijn en blijven, zo leuk dat je meerdere malen per dag terugkomt op het platform.
• De bubbel misschien? Een term die bekendheid kreeg door het boek van Eli Pariser. Kort samengevat gaat het bij de Filter Bubble om het verdwijnen van serendipiteit in ons leven door wat we ‘liken’ en aanklikken.

Of wij?

Te veel factoren om uit te kiezen als we op zoek gaan naar de schuldige. Maar vergeten we de belangrijkste niet? Onszelf? Wij zijn nog altijd zelf verantwoordelijk voor onze daden, meningen en gedachten. En die Facebook-bubbel, is dat zo heel veel anders dan de ouderwetse-offline-bubbel? Vóór Facebook ging je ook, grotendeels, om met ‘gelijkgestemden’. Uit je comfortzone stappen en over het muurtje kijken is gewoon best lastig, eng en kost tijd. Tijd die je liever besteedt aan dingen waar je achter staat. Lijkt de schuldige toch die vervelende maar o zo comfortabele bubbel te zijn. Gemak dient de mens toch?

We hebben het gewoon gemist

Ik denk dat we het gewoon gemist hebben. De enorme onvrede en de behoefte aan een ander geluid. Hoe dat kan? Ik denk omdat we allemaal zo lekker in onze bubbel zitten.

En nu?

Wat er terecht gaat komen van het verkiezingsprogramma van Trump is net zo onduidelijk als de algoritmen die bepalen wat we in de zoekresultaten op bijvoorbeeld Google te zien krijgen en in onze Facebook nieuwsfeed. De algoritmen die onze bubbel vormgeven. Hoogste tijd voor meer serendipiteit. Lees in dat kader ook mijn blog Dom,Dommer, Domst? nog eens.

Kijk om je heen en laat je verrassen!