Deze week over een slimme tattoo, een domme telefoon en een interessant vraagstuk of internet gereguleerd zou moeten worden gezien onze neiging tot verslaving.
Is internet zo verslavend dat we het zouden moeten reguleren?
Een mooi vraagstuk en bijbehorend artikel op Aeon: Als het internet zo verslavend is, waarom reguleren we het dan niet?
Big Brother?
Alles wat een verslaving is, of er kans op maakt, wordt vaak als de sodemieter gereguleerd. Meestal door de overheid die er soms ook nog een leuk zakcentje aan overhoudt zoals bij drank en sigaretten. Maar hé, we voelen ons als overheid verantwoordelijk voor de burger dus we zorgen ervoor dat je het niet te bont maakt met je verslaving.
Zelf doen?
Regulering kan ook zelfregulering zijn. Hier lijkt de mens niet helemaal voor gemaakt. De wil om zelfredzaam te zijn wordt makkelijk ingeruild voor gemak. En wat is verslaafd eigenlijk? Als je er zelf last van hebt? Als een ander er last van heeft? Als het je bakken met geld kost of je gezondheid snap ik dat er iets moet gebeuren. Maar ik kan ook genoeg verslavingen bedenken die nou niet bepaald schadelijk zijn, ze zijn irritant misschien, maar schadelijk?
De verslavers?
Maar waar Michael Schulson het over heeft in het artikel zijn internetgerelateerde verslavingen. Bedrijven als Facebook en Candy Crush spelen bijvoorbeeld meer dan goed in op onze gevoeligheid voor verslaving. De wil naar meer en nog meer. Ook al weten we dat het beter is te minderen of er helemaal mee te stoppen. Zo is het natuurlijk frappant dat mensen die een week lang geen Facebook gebruikten gelukkiger waren dan de gebruikers.
Ik schreef eerder over het verslavingsmodel van Facebook en het boek Hooked van Nir Eyal, die overigens meerdere keren aangehaald wordt in het Aeon artikel.
En nu?
Ik deelde het Aeon artikel ook op Twitter waarop @HansSchipperijn met een interessante opmerking kwam.
@Zonneschijn Prachtig artikel. Dat is de reden waarom tech bedrijven hun apps nooit ‘addictive’ noemen maar eufemistisch ‘habit forming’ :)
— Hans Schipperijn (@HansSchipperijn) November 29, 2015
Hans heeft daar een goed punt, want wat is er tegen het vormen van een gewoonte zou je zeggen.
Stopwatch
De ‘oplossing’ van Michael is niet de verslaafde, de gebruiker dus, verantwoordelijk te stellen maar de makers van de verslavende online sites, apps en games. In samenwerking met de gebruiker natuurlijk, die moet altijd aan het stuur blijven. De gebruiker helpen door bijvoorbeeld timers te zetten hoe lang je wat van jezelf mag doen.
Is een verslaving inderdaad niet meer dan een gewoonte? En is gedragsverandering de enige manier om de gewoonte te stoppen of veranderen? Helpt regulering hierbij? Als het ongemerkt gaat misschien. Ik heb er een half hard hoofd in, jij?
I wanna be a hipster
Twee berichten die niets met elkaar te maken lijken te hebben. Een slimme tattoo die je smartphone, smartwatch, smart-whatever zou kunnen vervangen en Daniel Clough die zijn smartphone inruilt voor de feature phone van Nokia. De overeenkomst? Beide zijn populair onder hipsters.
Als je zou moeten kiezen, ga je dan voor de slimme tatoo of een good old Nokia telefoon?
[embedvideo type=”vimeo” id=”144913588″]
