Deze week waarom we dingen delen op Facebook, of we het gelezen hebben is een tweede. Voor het checken van de feiten nemen we sowieso niet de tijd. Een bericht met een titel die lekker bekt deelt gewoon goed.
Waarom we delen op Facebook
Dutchcowboys deelde het onderzoek van het Amerikaanse Marketingbureau Fractl naar de vraag waarom we de dingen die we op Facebook delen delen. Want tja, je vraagt je inderdaad af en toe af: Waarom? Hoezo? Wat moet ik hiermee??
Fractl deed het onderzoek naar de motivatie om iets op Facebook te delen onder meer dan 2.000 Facebook-gebruikers. Misschien een wat kleine steekproef zou je zeggen, de uitkomsten zijn niet minder interessant.
Bij het delen gaat het overigens specifiek om het delen van content van derden (dat wil zeggen; iets delen dat een ander van een derde partij heeft gedeeld of het posten van een link van een website op jouw pagina).
Bijna de helft (48%) deelt iets omdat ze anderen willen entertainen met informatie waarvan ze denken dat de vrienden het interessant vinden.
[responsive]
[/responsive]
Waarom deel jij?
Maar lezen we wel voor we delen?
Het is een vraag die vaker gesteld wordt. De Chicago Tribune kwam met een stuk met de veelzeggende titel “6 in 10 of you will share this link without reading it, a new, depressing study says”. Ook dit is weer naar aanleiding van een onderzoek. Volgens computerwetenschappers van Columbia University en het Franse National Institute worden 59 van de links die op social media gedeeld worden niet gelezen. Er wordt niet eens op geklikt voor het gedeeld wordt. Delen om het delen dus.
Volgens het onderzoek zijn deze blind-niet-eens-gelezen-shares enorm belangrijk bij het bepalen welk nieuws de aandacht krijgt en wat stilletjes verdwijnt zonder dat iemand ooit de kans krijgt het te delen laat staan het te lezen. En misschien nog erger, ze geven onze gezamenlijke politieke en culturele agenda’s vorm.
“People are more willing to share an article than read it,” study co-author Arnaud Legout said in a statement. “This is typical of modern information consumption. People form an opinion based on a summary, or a summary of summaries, without making the effort to go deeper.”
Nu heb ik het artikel van Caitlin Dewey van de Washington Post met interesse gelezen, maar wat ik miste was een link naar het onderzoek. Als ik het goed lees gaat het in het onderzoek niet per se om het delen op sociale media in het algemeen, maar merendeel het delen via Twitter. Wat het niet minder zorgwekkend maakt.
Caitlin begon haar stuk wel met iets wat makkelijk te checken was. Ik las het zelf een tijdje geleden met verbazing, ok niet echt. Het gaat om het bericht dat de satirische nieuwssite the Science Post op 4 juni 2016 publiceerde. Een stuk “lorem ipsum” tekst onder de titel: “Study: 70% of Facebook users only read the headline of science stories before commenting.” Bijna 46.000 mensen deelden de post (waar dus niets meer in stond dan het onbegrijpelijke “lorum ipsum” gebrabbel). Ik bedoel maar…
Ik ga nu ook maar verder op buikgevoel. Ik zie het om me heen gebeuren dus dan zal het wel kloppen toch?
Lezen en factchecking, best belangrijk
Maarten Keulenmans publiceerde voor de Volkskrant zijn interessante bevindingen van een jaar ‘systematisch factchecken’. De hoofdvraag was waarom er zoveel onzinberichten verschijnen. Of zoals de ondertitel van het stuk luidt: “Terugblik op één jaar Klopt dit wel?”
De uitslag na een jaar is dat de meeste hapklare weetjes uit het genre ‘lichtwetenschappelijk nieuws’, hoe leuk ook voor bij de koffie-automaat of op een feestje, niet kloppen. Maarten vraagt zich ook af waar de feitoïden (of dit een echt woord is kan je je afvragen maar ik denk dat je de bedoeling wel begrijpt) eigenlijk vandaan komen.
In de halfwekelijkse rubriek Klopt Dit Wel van de Volkskrant werden zo’n 150 nieuwsfeiten en media-uitspraken onder de loep genomen. Ongeveer een derde bleek in de categorie ‘onzin’ te vallen en ongeveer de helft kreeg het oordeel ‘twijfelachtig’ of ‘niet te controleren’. Niet te controleren geldt ook voor mijn stukje hierboven over of we wel lezen voor we delen. Minder dan een tiende van de berichten die gecontroleerd werden klopte wél.
Maarten geeft daarbij ook een meer dan eerlijke ‘disclaimer’ mee. Ze controleerden voor ‘Klopt Dit Wel’ alleen nieuws waarbij ze toch al een raar gevoel hadden. En niet, zoals hij het noemt “palen boven water van het soort ‘Beyoncé heeft nieuwe cd’”.
Intussen kun je je volgens Maarten “afvragen hoe het mogelijk is dat een bericht als ‘kaas net zo verslavend als morfine‘ het nieuws haalt – niet één, maar wel honderden media”.
Ik denk dat een groot deel ook te wijten is aan het blind-delen-om-te-delen. Wat denk jij?
